Σταμάτησα στα Starbucks για να πάρω μερικά φασόλια και να με πάρω. Στεκόμενος στην ουρά, βρισκόμουν πίσω από αυτήν την πολύ εντυπωσιακή, μικροκαμωμένη γυναίκα με κοντά κομμένα αλατοπίπερο μαλλιά και ένα χαριτωμένο, κομψό βολάν γκρι τζάκετ. Παρήγγειλε το ίδιο ποτό με το οποίο πήγαινα κι εγώ, οπότε όταν έφτασα στο μητρώο έκανα ένα αστείο για την αντιγραφή της και μετά της έκανα κομπλιμέντα για το σακάκι. Είπε με θλίψη ότι χρειαζόταν τα βολάν μιας και ένιωθε ότι έμοιαζε πάρα πολύ με αγόρι με τα κοντά μαλλιά.
Μετά από μερικά άλλα σχόλια που συγκέντρωσα το χτένισμα οφειλόταν σε χημειοθεραπεία. Ρώτησα αν τα κοντά μαλλιά ήταν αποτέλεσμα χημειοθεραπείας και εκείνη έγνεψε καταφατικά και σχολίασε ότι χρειαζόταν και τα βολάν για να τη σηκώσει, καθώς τον τελευταίο καιρό ένιωθε νωθρή. Παρατήρησα ότι πίστευα ότι το χτένισμα ήταν πολύ έντονο πάνω της και αρκετά κομψό. Δεν θα πίστευα ότι δεν ήταν η επιθυμητή εμφάνιση της. Χαμογέλασε και με ευχαρίστησε και φάνηκε ειλικρινά ευγνώμων για το κομπλιμέντο. Πήρε το ποτό της και αποχωρίστηκε θερμά με ένα «Καλό Σαββατοκύριακο».
Μια τόσο σύντομη συνάντηση και όμως ένιωσα καλύτερα (είχα μια πολύ κουραστική εβδομάδα) και φαινόταν ότι είχε ωφεληθεί από την ειλικρινή κολακεία και την αναγνώριση. Μου θυμίζει ότι ακόμη και η παραμικρή καλοσύνη που εκφράζεται στους άλλους μπορεί να ανεβάσει τη διάθεση και των δύο πλευρών.
Πρέπει να το εξασκήσω περισσότερο.
